خلاصه ای از مقاله ی پیش رو:بازی بوسیله ویژه همگام با پیری، اثرات مثبتی روی مغز دارد.این موضوع که چرا فعالیت جسمی روی مغز پی می گذارد، چندان مشخص نیست.رویدادهای اساسی کتاب تکامل انسان، شاید ربط بین بازی و عملکرد مغز را خلق کرده باشند.ورزش هایی که ازنظر شناختی چالش برانگیزتر هستند، نسبت به فعالیت های جسمی که به عملکرد شناختی کمتری نیاز دارند، مزیت بیشتری برای مغز به همراه دارند.
داخل دهه ی ۱۹۹۰، پژوهشگران در زمینه ی رشد عدد بینش جدیدی به مشت آوردند. دهه ها، چنین فرض می شد که نورون جدیدی درون عدد کبیر تولید نمی شود و در خلال بزرگسالی و افزودن سن، مغز شروع به از مشت دادن نورون های خود می کند. ولی شواهدی درحال ظهور بود که نشان می عدل عدد کبیر می تواند نورون های جدیدی تولید یواش. دانشمندان درون آزمایش ممتاز ای که روی موش ها اجرا دادند، دریافتند که دویدن روی یک چرخ منجر به تولید نورون های جدیدی تو هیپوکامپ می شود. هیپوکامپ ساختاری در مغز است که با حافظه وابستگی دارد. از آن زمان، مطالعات دیگر نشان داده اند که ورزش به خصوص با افزایش سن، روی مغز انسان همچنین نفوذ مثبتی دارد و ممکن است حتی بتواند به کاهش خطر ابتلا به بیماری آلزایمرو دیگر بلای ناگهانی های تخریب کننده ی عصب معاون کند. اما این پژوهش ها موجب ایجاد پرسیدن مهمی شدند: چرا اصلا ورزش روی مغز فایده می گذارد؟
فعالیت جسمی عملکرد بسیاری از دستگاه های زیستی بدن را بهبود می بخشد اما این اثرات معمولا با عملکرد ماهیچه ای بهتر مرتبط هستند. برای مثال، وقتی قدم می زنید یا می دوید، ماهیچه های شما اکسیژن بیشتری می خواهند و با عفو زمان، سیستم قلبی عروقی شما با افزایش حد ی قلب و ایجاد عروق خونی متاخر به این نیاز پاسخ می دهد. تغییرات قلبی عروقی در درجه ی اول پاسخی به چالش بدنی ناشی ورزش است که می تواند موجب استقامت استقامت شود. ولی کدام چالش ورزش سبب خلق کردن پاسخ در مغز می شود؟
پاسخ به این پرسیدن نیازمند آن است که ما درمورد دیدگاه خویشتن از ورزش بازاندیشی کنیم. مردم اغلب پیاده روی و دویدن را فعالیت هایی درنظر می گیرند که داخل آن ذهن مردم درگیر ازاله. اما استیناف های انجام شده در دهه ی گذشته مدال می دهد که این تخیل عامیانه قائم نیست بلکه به نظر می رسد که ورزش به همان اندازه که یک فعالیت بدنی است، یک فعالیت شناختی نیز باشد.
درحقیقت، ارتباط بین فعالیت بدنی و سلامت عدد شاید به چندین میلیون سال پیش از زمان پیدایش صفات برجسته تو بشر بازگردد. اگر ما بتوانیم این موضوع را بهتر درک کنیم که چرا و چگونه ورزش عدد را برده می کند، شاید بتوانیم از مسیرهای فیزیولوژیکی مرتبط مصرف کنیم تا طریق های جدید ورزشی را ایجاد کنیم که موجب تقویت عملکرد شناختی افراد معمر شوند؛ کاری که فدایی از پژوهشگران مطلع به انجام آن کرده اند.
بخاطر کشف این موضوع که چرا بازی برای عدد موثر است، ابتدا باید به این مساله توجه کنیم که کدامیک از گنجایش های ساختاری و شناختی مغز، بیشتر دربرابر ورزش پاسخ می دهد.
هنگامی که پژوهشگران موسسه ی مطالعات زیست شناسی سالک درون کالیفرنیا درون دهه ی ۱۹۹۰ نشان دادند که دویدن موجب افزایش تولد نورون های متاخر درون هیپوکامپ موش ها می شود، آن ها خاطرنشان کردند که این فرایند با تولید پروتئینی که فاکتور نورون زایی مشتق شده از مغز (BDNF) نامیده می شود، همبسته است. پروتئین BDNF در سرتاسر بدن و داخل مغز تولید می شود و غصه نمو و هم ماندگاری نورون های تو حال رشد را استواری می یواش.
گروه سالک و پژوهشگران دیگر علامت دادند که عصب زایی (نوروژنز) ناشی از ورزش با بهبود عملکرد وظایف مرتبط با ذهن در موش ها همراه است. نتایج این مطالعات شایان توجه بود زیرا که آتروفی (تجرید) هیپوکامپ با بروز مشکلات حافظه داخل جریان پیری سالم مردم ارتباط گسترده ای دارد و تا حد بیشتری در افراد دستخوش بلای ناگهانی های تخریب کننده ی رگ مانند آلزایمر قیافه می دهد.
یافته های مربوط بوسیله مطالعات ارتکاب شده روی جوندگان بینشی مقدماتی درمورد این موضوع که ورزش چگونه با این زوال مقابله می کند، فراهم آورد. درون ادامه ی این استیناف ها، پژوهشگران مجموعه ای از بررسی ها را ایفا دادند که نشان می انصاف در آدم ها نیز، درست مانند جوندگان، ورزش های خشکی منجر به تولید BDNF و تقویت ساختار (معادل و ارتباطات) مناطق کلیدی عدد ازجمله هیپوکامپ می شود. درون یک کارآزمایی ناگهانی که در دانشگاه ایلینوی ادا شد، نشان داده شد که ۱۲ ماه ورزش هوازی منجر به تکثیر در سطوح BDNF، تکثیر در کمیت ی هیپوکامپ و بهبود ذهن تو افراد مسن می شود.
پژوهشگران دیگر نیز تو مطالعات مشاهده ای مختلف ارتباطاتی را بین ورزش و هیپوکامپ نشان دادند. در مطالعه ای که در آن متجاوز از داده ها بیش از ۷ هزار بی تا میان سال و معمر تیز بریتانیایی مصرف شده بود و در سال سیال در روزنامه ی Brain Imaging and Behavior منتشر شد، نشان داده شد افرادی که زمان بیشتری را صرف کردن انجام فعالیت های بدنی متوسط تا شدید می کنند، دارای حجم مبصر تازگی از هیپوکامپ هستند.
اگرچه هنوز نمی توان گفت که آیا این اثرات در انسان با عصب زایی یا دیگر محظور انعطاف پذیری مغز مانند تکثیر ارتباطات بین نورون های موجود، مرتبط است یا نه، به نعوظ کلی نتایج حاصل از استیناف های مختلف نشان می دهند که ورزش اثر مثبتی روی هیپوکامپ عدد و عملکرد شناختی دارد.
پژوهشگران همچنین ارتباطات آشکاری را بین بازی هوازی و مزایایی برای دیگر قسمت های مغز ازجمله گشادگی قشر پیش پیشانی که معتمد متعاقب پیشانی راحتی دارد، مدال داده اند. چنین تقویت هایی درون این منطقه از مغز، با عملکردهای شناختی اجرایی بهتر که شامل جنبه هایی از برنامه ریزی، توانایی هایی تصمیم گیری و عملکرد چندوظیفه ای مرتبط است که این جنبه ها همچنین همچون حافظه همگام با پیری تندرست روبه زوال می رود و در حضور آلزایمر بیشتر دچار اختلال می شود.
دانشمندان گمان می کنند که تکثیر ارتباطات میان نورون های موجود، به جای ایجاد نورون های جدید، مسئول اثرات مفید ورزش روی قشر پیش پیشانی و مناطق دیگر مغز که در خارج هیپوکامپ قرار دارند، است.
با ظهور شواهد رو بوسیله افزایشی که علامت می دادند ورزش هوازی می تواند به خصوص در افراد معمر برنده موجب استحکام مصونیت مغز شود، دامنه بعدی کشف این موضوع بود که فعالیت های بدنی چه چالش های شناختی را ایجاد می کنند که انگیزه آغاز این واکنش سازشی در مغز می شود. برخی پژوهشگران بوسیله این فکر افتادند که وارسی مناسبت ی تکاملی بین عدد و بدن شاید عمه ی نیکی بخاطر آغاز وارسی این موضوع باشد.
انسان تباران (گروهی که شامل آدم های امروزی و خویشاوندان نزدیک منقرض شده ی ما می شوند) درحدود ۶ تا ۷ میلیون سال پیش از تباری که منتهی بوسیله نزدیک ترین خویشاوندان ما، شامپانزه ها و بونوبوها می شود، استثنا شدند. داخل آن زمان، تو انسان تباران سازگاری های رفتاری و آناتومیکی تکامل پیدا کرد که ما را از دیگر نخستی ها شاخص کرد. بوسیله عقیده ی پژوهشگران، دو مورد از این تغییرات تکاملی ورزش را بوسیله شیوه هایی با عملکرد مغز گره عدالت که انسان های امروزی می توانند از آن استفاده کنند.
نخست، راه عدول کردن اجداد ما از راه رفتن روی چهار پا به راه رفتن به حالت ایستاده یا راه رفتن روی پاهای عقبی تغییر جلوه گر کرد. این موقعیت بدنی دوپایی بوسیله این معنا است که مواقعی وجود دارد که درون آن بدن به جای دو پا یا تعداد بیشتری از جثه ها، به طور متزلزل روی یک پا بوسیله حالت تعادل درمی آید. بخاطر ادا این کار، عدد باید اطلاعات زیادی را با هم هماهنگ نرم و داخل این فرایند، تنظیماتی برای فعالیت ماهیچه در سرتاسر بدن انجام دهد تا تعادل بدن را حفظ کند. طی هماهنگی این اعمال، ما باید همچنین موانع محیطی اطراف خود را ببینیم. به عبارت دیگر، فقط بوسیله همین خاطر که دوپا هستیم، عدد ما ازنظر شناختی نسبت به اجداد چهار پای ما بیشتر به چالش کشیده می شود.
دوم، روش زندگی مردم تباران تبدیل یافت و سطح بالاتری از فعالیت هوازی را دربرگرفت. شواهد فسیلی نشان می دهند که در مراحل ابتدایی ی تکامل انسان، اجداد ما احتمالا کپی های دوپای نسبتا بی تحرکی بودند که عمدتا از گیاهان تغذیه می کردند. اگرچه درحدود دو میلیون سال پیش، وقتی درون اثر تغییرات اقلیمی زیستگاه ها خشک تر شدند، حداقل گروهی از انسان های اجدادی ما روش جدیدی برای تمهید ی غذا پیدا کردند و آن شکار جانوران و جمع آوری غذاهای گیاهی بود. شکار و جمع آوری غذا به مدت تقریبا دو ملیون سال رویه غالب انسان ها در تامین غذا حیات تا اینکه تو حدود ده هزار سال پیش زراعت و گله داری خلق شد.
پژوهشگران نشان داده اند که به علت فواصل طولانی که این انسان ها باید تو جستجوی خوردنی و شکارگاه طی می کردند، فعالیت هوازی آن ها بیشتر از فعالیت هوازی کپی های دیگر وجود. این تنها هیکل آن ها نبود که برده فعالیت می شد، بلکه به شریک مغز آن ها نیز حاجت بود. وقتی شکارچی گردآورندگان از نگرش اولیه ی خود فاصله می گرفتند، باید هوا دوروبر خویشتن را بررسی می کردند تا تامین شوند که کجا هستند. این سنخ جهت یابی مکانی بوسیله هیپوکامپ اعتماد است؛ همان منطقه از مغز که بازی فایده مثبتی روی آن دارد و همگام با پیری تحلیل می رود. علاوه بر این، آن ها باید با استعمال از مفروضات حسی حاصل از سیستم های بینایی و شنیداری خود، فضا را بخاطر یافتن نشانه های غذا رسیدگی می کردند. آن ها باید می دانستند که قبلا کجا بودند و نیز چه زمانی برخی از غذاهای خاص در دسترس است.
مغز از اطلاعات حاصل از حافظه ی کوتاه مدت و بلندمدت استفاده می درنگ و به فرد این امکان را می دهد که غرض گیری کرده و مسیرهای خود را پروگرام ریزی کند؛ وظایف شناختی که به وسیله ی مناطقی از مغز نظیر هیپوکامپ و قشر پیش پیشانی پناه می شود.مقاله های مرتبط:ورزش چگونه بر مغز انسان تاثیر می گذاردورزش بوسیله دستیار یک هورمون با آلزایمر و زوال عقل مبارزه می کندفعالیت جسمی مغز مبتلایان به آلزایمر را پاکسازی می کند
شکارچی گردآورندگان نیز اغلب بوسیله رخساره گروهی بوسیله جمع آوری طعام مشغول می شدند. در این رخساره آن ها احتمالا درحالی که مغزشان در تلاش برای حفظ اعتدال آن ها بود و آن ها را ازنظر مکانی در محیط خویشتن حفظ می کرد، مکالماتی همچنین با هم داشتند. کامل این اعمال چندوظیفه ای تا حدی به وسیله ی قشر پیش پیشانی کنترل می شود که این جزء از مغز نیز همگام با پیری تحلیل می جوی.
اگرچه هر جانور چراکننده ای باید انگیزه یابی یواش و بداند که کجا می تواند غذا را پیدا کند، شکارچی گردآورندگان باید این عملکردها را بوسیله سرعت و در جریان مسیرهای طولانی انجام می دادند. داخل سرعت زیاد، عملکرد چندوظیفه ای دشوارتر می شود و به پردازش سریع تر اطلاعات نیاز است.
از دیدگاه تکاملی، برای حداکثر شدن موفقیت تو یافتن غذا، قانون دان است که مغز آماده ی پاسخگویی بوسیله انواع متنوع چالش ها در جریان و پس از جمع آوری خوردنی باشد اما منابع فیزیولوژیکی تک احتیاج بخاطر خلق و حفظ چنین مغزی (شامل منابعی که از تولد و بقای نورون های جدیدی امن می کند)، کارمایه پیاده شدن است. بنابراین، اگر بوسیله نعوظ منظم از این سیستم کاربرد نکنیم، احتمالا آن مزایا را از دست خواهیم داد. این دیدگاه تکاملی درمورد ورزش و مغز درون سال ۲۰۱۷ داخل مجله ی Trends in Neurosciences توضیح شده است.
در اجتماع ی امروزی ما دیگر نیازی نداریم که برای یافتن خوردنی به منظور بقای خود به فعالیت های بدنی هوازی بپردازیم. شاید تجرید مغز و ویرانی شناختی همراه با آن که معمولا داخل هنگام پیری رخ می دهد، تاحدی مربوط به سنت کم تحرکی ما باشد. البته ورزش کردن به سادگی ممکن است از تجرید عدد ممانعت نکند. درواقع، مقیاس پژوهشگران نشان می دهد حتی افرادی که فعالیت های هوازی زیادی ایفا می دهند، شاید نیاز باشد درمورد روال های ورزشی خود تجدیدنظر کنند. شاید جنس بازی ما به طرز ای نباشد که از مزیت کامل مکانیسم های تکامل یافته ی مرتبط با حفظ عملکرد مغز برخوردار شویم.
فعالیت های بدنی همراه با عملکرد شناختی ممکن است با بهره برداری از مسیرهای فیزیولوژیکی بین بدن و عدد که حین عملکرد چندوظیفگی برای یافتن غذا در اجداد صیاد گردآورنده ی ما بوسیله وجود آمده است، جهت افزودن انعطاف پذیری خشمناک شود
درمورد طرز هایی که بسیاری از ما بوسیله بازی هوازی می پردازیم، پندار کنید. تو بیشتر موارد، ما به تالار های ورزشی می رویم و از مایه های ثابت ورزشی استعمال می کنیم؛ فعالیت هایی که چالش های شناختی خاصی را بوسیله همراه ندارند. از این گذشته، این وسیله ها دارای تنظیماتی هستند که طی استفاده از آن ها ما تا اینکه دستخوش چالش های مرتبط با حفظ اعتدال و تنظیم سرعت نمی شویم. چالش های مذکور مدل هایی از چالش های ذاتی همبسته با فعالیت در محیط های جابجا شده است.
اجداد ما داخل جهانی غیر قابل پیش بینی تکامل نمودار کردند. چه می شود اگر بتوانیم ضابطه های ورزشی خود را به طریقی تغییر دهیم که محتوی چالش های شناختی شود که شکارچی گردآورندگان با آن رو بوسیله رو می شدند؟ اگر بتوانیم اثرات ورزش را با گنجاندن فعالیتی که حاجت به عملکرد شناختی دارد، استقامت کنیم، شاید بتوانیم اثربخشی رژیم های ورزشی را که شعار آن ها تقویت شناخت تو دوران پیری است، افزایش دهیم و تا اینکه ممکن است بتوانیم باعث دگرگونی مسیر بیماری های تخریب کننده ی رگ قرین بلای ناگهانی آلزایمر شویم.
حرکت، همراه با تفکر
پژوهش های زیادی نشان می دهند ورزشی که تحریک کننده ی عملکرد شناختی باشد، نسبت به ورزشی که دربرگیرنده چنین تقاضای شناختی نیست، مزیت بیشتری برای مغز دارد. بخاطر مثال، پژوهشگران مرکز علاج های ترمیمی درسدن آلمان این ظن را با مقایسه ی رشد و ماندگاری نورون های جدید درون هیپوکامپ موش ها پس از بازی عزب یا پس از ورزش همراه با دسترسی به هوا غنی از وظایف شناختی، تک معاینه صبر دادند. آن ها یک اثر افزایشی را مشاهده کردند: ورزش به تنهایی برای هیپوکامپ خوب بود اما ترکیب فعالیت بدنی با اجرا وظایف شناختی تو محیطی تحریک کننده اثر بهتری داشت و منجر بوسیله تولید نورون های متاخر بیشتری می شد. به نظر می رسد کاربرد از مغز درون جریان و پس از ورزش موحب افزایش بقای نورون ها شود.
فدایی پژوهشگران درحال انجام این نوع استیناف ها روی انسان ها هستند و نتایج دلگرم کننده ای بوسیله مشت آورده اند. به نشانی مثال، پژوهشگران درحال تجسس ترکیب ورزش و چالش های شناختی تو افرادی هستند که درحال تجربه ی انحطاط شناختی قابل توجهی هستند. پژوهشگران کالج یونین در نیویورک ورزش همزمان با مداخلات شناختی را درون افراد دچار اختلال شناختی خفیف که وضعیتی مرتبط با اضافه کار بزرگ ابتلا به آلزایمر است، مورد آزمایش قرار داده اند.
مطمئنا قبل از اینکه خراج گیری های محکمی داشته باشیم، باید استیناف های بیشتری در چنین جوامعی انجام شود اما نتایج مولود شده تاکنون نشان می دهد افرادی که دچار قدری ویرانی شناختی شده اند، امکان پذیر است از ورزش هنگام بازی کردن یک ورزش ویدئویی که حافظه را بوسیله کار می گیرد، سود ببرند. پژوهشگران در مطالعات انجام شده روی افراد بزرگ سال سالم، نیز نشان داده اند که ایفا همزمان ورزش و یک بازی ویدئویی چالش برانگیز از نظر شناختی، نسبت به ورزش عزب موجب افزایش بیشتری درون BDNF می شود. این یافته ها این ایده را بیشتر تحکیم می کنند که BDNF در ابداع مزایای مرتبط با ورزش در مغز نقش مهمی دارد.
پژوهشگران در پژوهشی دیگر ورزش را نقشه کشی کرده اند که بوسیله طور اختصاص جنبه های شناختی را که همراه پیری رو بوسیله فنا می جوی و نیز جنبه هایی را که خلال جستجو بخاطر غذا مهم بوده اند، به چالش بکشاند. درون این بازی، بازیکنان درحالی که به حرکت دورانی سواری مشغول بودند، باید موقعیت یابی همچنین انجام می دادند و تو همین ثانیه وظایف حافظه و توجه را که بوسیله آن ها واگذار شده بود، کامل می کردند. پژوهشگران دیگری همچنین برای ارزیابی پتانسیل این رویکرد برای تقویت عملکرد شناختی درون افراد معمر ی سالم، درحال مطالعه ی گروهی از ورزشکاران هستند که لحظه ورزش به عمل یک بازی ویدئویی نیز مشغولند. آن ها عملکرد این قسمت قسمت کردن را با گروهی از ورزشکاران که بدون ورزش مشغول بازی هستند، مقایسه می کنند. تو این تجسس گروهی از افراد نیز به نشانی گروه کنترل فقط به تماشای ویدئوهایی از صنع مشغولند. نتایجی که تاکنون حاصل شده است، امیدوارکننده بوده است. بسیاری از پژوهشگران نیز درحال آزمایش ترکیب هایی از بازی و وظایف شناختی هستند. درآینده ی نزدیک، ما احتمالا ایده ی بهتری داخل این مورد خواهیم داشت که چگونه می توان بازی و عملکرد شناختی را به بهترین گونه با حزن ترکیب کرد تا موجب محکمی عملکرد شناختی بی آرامی در افراد تندرست و تیمار در افراد بیماری که دستخوش خرابی شناختی هستند، شد.استعمال ی همزمان از عدد و بدن خلال ورزش بوسیله عملکرد بهتر ذهن کمک می بطی ء
علاوه کنار مداخلات ویژه طراحی شده شبیه مواردی که در این جا شرح داده شده است، شاید مشارکت در بازی هایی که حاجت بوسیله اختلاط هایی از وظایف شناختی و هوازی دارد، روشی برای فعال کردن این مزایا باشد. بخاطر مثال، نشان داده شده است که داخل دوندگان دانشگاهی که به طور گسترده در مسیرهای موجود تو فضاهای باز تمرین می کنند، درمقایسه با افراد بزرگسال جوانی که کم تحرک مرطوب هستند، ارتباطات بیشتری بین مناطق مغزی مرتبط با عملکردهای شناختی اجرایی خلق می شود. استیناف های آینده به ما دستیار خواهد کرد تا دریابیم که آیا مزایای مغزی مرتبط با بازی کردن داخل محیط پیچیده تر نسبت به ورزش درون هوا های ساده تر (قرین دویدن روی تردمیل) بیشتر است.
هنوز موضوعات یدکی وجود دارد که باید کشف شود. اگرچه هنوز متجاوز زود است که نسخه های خاصی برای ترکیب بازی و وظایف شناختی تجویز کنیم، می توانیم با اطمینان بگوییم که بازی نقش کلیدی در حفظ عملکرد مغز همگام با افزایش سن و پیری دارد. موافق توصیه های وزرات بهداشت و خدمات انسانی آمریکا، افراد باید حداقل به مدت ۱۵۰ دقیقه در هفته بازی های خشکی با شدت متوسط ایفا دهند یا حداقل ۷۵ دقیقه در هفته ورزش های هوازی شدید انجام دهند (یا ترکیب معادلی از هر دو). انجام این معادل از ورزش یا بیشتر بخاطر بدن سودمند است و ممکن است سلامت مغز را همچنین گشایش بخشد. کارآزمایی های بالینی اطلاعات بیشتری را درمورد اثربخشی بازی همراه با چالش شناختی داخل اختیار ما قرار خواهند داد؛ مثلا این که چه انواعی از فعالیت های ذهنی و بدنی بیش از همه معلول دارند و شدت و مدت زمان نیکوترین ی بازی برای تقویت یار چه اندازه است. پژوهشگران با توجه به شواهد فراهم معتقدند که با دنباله ی استیناف های باریک بین بتوانند مسیرهای فیزیولوژیکی وابستگی دهنده ی مغز و بدن را مورد کمال مطلوب قرار داده و از این ظرفیت سازشی تکامل یافته ی مغز بخاطر ایجاد انعطاف پذیری القاشده بوسیله مایه ی ورزش درون هنگام پیری استفاده کنند. بیشتر بخوانید:عدد احساس لمس شدن را فراتر از بدن حس می کندآلودگی و تغییرات اقلیمی موجب می شود کندذهن تر شویمفراموشی ممکن است به زمان روز وفاق داشته باشدبا ۹ تخیل غلط رایج درباره بازی آشنا شویدساخت نورون های مصنوعی با امکان تقلید از رفتار نورون های طبیعی
داخل دهه ی ۱۹۹۰، پژوهشگران در زمینه ی رشد عدد بینش جدیدی به مشت آوردند. دهه ها، چنین فرض می شد که نورون جدیدی درون عدد کبیر تولید نمی شود و در خلال بزرگسالی و افزودن سن، مغز شروع به از مشت دادن نورون های خود می کند. ولی شواهدی درحال ظهور بود که نشان می عدل عدد کبیر می تواند نورون های جدیدی تولید یواش. دانشمندان درون آزمایش ممتاز ای که روی موش ها اجرا دادند، دریافتند که دویدن روی یک چرخ منجر به تولید نورون های جدیدی تو هیپوکامپ می شود. هیپوکامپ ساختاری در مغز است که با حافظه وابستگی دارد. از آن زمان، مطالعات دیگر نشان داده اند که ورزش به خصوص با افزایش سن، روی مغز انسان همچنین نفوذ مثبتی دارد و ممکن است حتی بتواند به کاهش خطر ابتلا به بیماری آلزایمرو دیگر بلای ناگهانی های تخریب کننده ی عصب معاون کند. اما این پژوهش ها موجب ایجاد پرسیدن مهمی شدند: چرا اصلا ورزش روی مغز فایده می گذارد؟
فعالیت جسمی عملکرد بسیاری از دستگاه های زیستی بدن را بهبود می بخشد اما این اثرات معمولا با عملکرد ماهیچه ای بهتر مرتبط هستند. برای مثال، وقتی قدم می زنید یا می دوید، ماهیچه های شما اکسیژن بیشتری می خواهند و با عفو زمان، سیستم قلبی عروقی شما با افزایش حد ی قلب و ایجاد عروق خونی متاخر به این نیاز پاسخ می دهد. تغییرات قلبی عروقی در درجه ی اول پاسخی به چالش بدنی ناشی ورزش است که می تواند موجب استقامت استقامت شود. ولی کدام چالش ورزش سبب خلق کردن پاسخ در مغز می شود؟
پاسخ به این پرسیدن نیازمند آن است که ما درمورد دیدگاه خویشتن از ورزش بازاندیشی کنیم. مردم اغلب پیاده روی و دویدن را فعالیت هایی درنظر می گیرند که داخل آن ذهن مردم درگیر ازاله. اما استیناف های انجام شده در دهه ی گذشته مدال می دهد که این تخیل عامیانه قائم نیست بلکه به نظر می رسد که ورزش به همان اندازه که یک فعالیت بدنی است، یک فعالیت شناختی نیز باشد.
درحقیقت، ارتباط بین فعالیت بدنی و سلامت عدد شاید به چندین میلیون سال پیش از زمان پیدایش صفات برجسته تو بشر بازگردد. اگر ما بتوانیم این موضوع را بهتر درک کنیم که چرا و چگونه ورزش عدد را برده می کند، شاید بتوانیم از مسیرهای فیزیولوژیکی مرتبط مصرف کنیم تا طریق های جدید ورزشی را ایجاد کنیم که موجب تقویت عملکرد شناختی افراد معمر شوند؛ کاری که فدایی از پژوهشگران مطلع به انجام آن کرده اند.
بخاطر کشف این موضوع که چرا بازی برای عدد موثر است، ابتدا باید به این مساله توجه کنیم که کدامیک از گنجایش های ساختاری و شناختی مغز، بیشتر دربرابر ورزش پاسخ می دهد.
هنگامی که پژوهشگران موسسه ی مطالعات زیست شناسی سالک درون کالیفرنیا درون دهه ی ۱۹۹۰ نشان دادند که دویدن موجب افزایش تولد نورون های متاخر درون هیپوکامپ موش ها می شود، آن ها خاطرنشان کردند که این فرایند با تولید پروتئینی که فاکتور نورون زایی مشتق شده از مغز (BDNF) نامیده می شود، همبسته است. پروتئین BDNF در سرتاسر بدن و داخل مغز تولید می شود و غصه نمو و هم ماندگاری نورون های تو حال رشد را استواری می یواش.
گروه سالک و پژوهشگران دیگر علامت دادند که عصب زایی (نوروژنز) ناشی از ورزش با بهبود عملکرد وظایف مرتبط با ذهن در موش ها همراه است. نتایج این مطالعات شایان توجه بود زیرا که آتروفی (تجرید) هیپوکامپ با بروز مشکلات حافظه داخل جریان پیری سالم مردم ارتباط گسترده ای دارد و تا حد بیشتری در افراد دستخوش بلای ناگهانی های تخریب کننده ی رگ مانند آلزایمر قیافه می دهد.
یافته های مربوط بوسیله مطالعات ارتکاب شده روی جوندگان بینشی مقدماتی درمورد این موضوع که ورزش چگونه با این زوال مقابله می کند، فراهم آورد. درون ادامه ی این استیناف ها، پژوهشگران مجموعه ای از بررسی ها را ایفا دادند که نشان می انصاف در آدم ها نیز، درست مانند جوندگان، ورزش های خشکی منجر به تولید BDNF و تقویت ساختار (معادل و ارتباطات) مناطق کلیدی عدد ازجمله هیپوکامپ می شود. درون یک کارآزمایی ناگهانی که در دانشگاه ایلینوی ادا شد، نشان داده شد که ۱۲ ماه ورزش هوازی منجر به تکثیر در سطوح BDNF، تکثیر در کمیت ی هیپوکامپ و بهبود ذهن تو افراد مسن می شود.
پژوهشگران دیگر نیز تو مطالعات مشاهده ای مختلف ارتباطاتی را بین ورزش و هیپوکامپ نشان دادند. در مطالعه ای که در آن متجاوز از داده ها بیش از ۷ هزار بی تا میان سال و معمر تیز بریتانیایی مصرف شده بود و در سال سیال در روزنامه ی Brain Imaging and Behavior منتشر شد، نشان داده شد افرادی که زمان بیشتری را صرف کردن انجام فعالیت های بدنی متوسط تا شدید می کنند، دارای حجم مبصر تازگی از هیپوکامپ هستند.
اگرچه هنوز نمی توان گفت که آیا این اثرات در انسان با عصب زایی یا دیگر محظور انعطاف پذیری مغز مانند تکثیر ارتباطات بین نورون های موجود، مرتبط است یا نه، به نعوظ کلی نتایج حاصل از استیناف های مختلف نشان می دهند که ورزش اثر مثبتی روی هیپوکامپ عدد و عملکرد شناختی دارد.
پژوهشگران همچنین ارتباطات آشکاری را بین بازی هوازی و مزایایی برای دیگر قسمت های مغز ازجمله گشادگی قشر پیش پیشانی که معتمد متعاقب پیشانی راحتی دارد، مدال داده اند. چنین تقویت هایی درون این منطقه از مغز، با عملکردهای شناختی اجرایی بهتر که شامل جنبه هایی از برنامه ریزی، توانایی هایی تصمیم گیری و عملکرد چندوظیفه ای مرتبط است که این جنبه ها همچنین همچون حافظه همگام با پیری تندرست روبه زوال می رود و در حضور آلزایمر بیشتر دچار اختلال می شود.
دانشمندان گمان می کنند که تکثیر ارتباطات میان نورون های موجود، به جای ایجاد نورون های جدید، مسئول اثرات مفید ورزش روی قشر پیش پیشانی و مناطق دیگر مغز که در خارج هیپوکامپ قرار دارند، است.
با ظهور شواهد رو بوسیله افزایشی که علامت می دادند ورزش هوازی می تواند به خصوص در افراد معمر برنده موجب استحکام مصونیت مغز شود، دامنه بعدی کشف این موضوع بود که فعالیت های بدنی چه چالش های شناختی را ایجاد می کنند که انگیزه آغاز این واکنش سازشی در مغز می شود. برخی پژوهشگران بوسیله این فکر افتادند که وارسی مناسبت ی تکاملی بین عدد و بدن شاید عمه ی نیکی بخاطر آغاز وارسی این موضوع باشد.
انسان تباران (گروهی که شامل آدم های امروزی و خویشاوندان نزدیک منقرض شده ی ما می شوند) درحدود ۶ تا ۷ میلیون سال پیش از تباری که منتهی بوسیله نزدیک ترین خویشاوندان ما، شامپانزه ها و بونوبوها می شود، استثنا شدند. داخل آن زمان، تو انسان تباران سازگاری های رفتاری و آناتومیکی تکامل پیدا کرد که ما را از دیگر نخستی ها شاخص کرد. بوسیله عقیده ی پژوهشگران، دو مورد از این تغییرات تکاملی ورزش را بوسیله شیوه هایی با عملکرد مغز گره عدالت که انسان های امروزی می توانند از آن استفاده کنند.
نخست، راه عدول کردن اجداد ما از راه رفتن روی چهار پا به راه رفتن به حالت ایستاده یا راه رفتن روی پاهای عقبی تغییر جلوه گر کرد. این موقعیت بدنی دوپایی بوسیله این معنا است که مواقعی وجود دارد که درون آن بدن به جای دو پا یا تعداد بیشتری از جثه ها، به طور متزلزل روی یک پا بوسیله حالت تعادل درمی آید. بخاطر ادا این کار، عدد باید اطلاعات زیادی را با هم هماهنگ نرم و داخل این فرایند، تنظیماتی برای فعالیت ماهیچه در سرتاسر بدن انجام دهد تا تعادل بدن را حفظ کند. طی هماهنگی این اعمال، ما باید همچنین موانع محیطی اطراف خود را ببینیم. به عبارت دیگر، فقط بوسیله همین خاطر که دوپا هستیم، عدد ما ازنظر شناختی نسبت به اجداد چهار پای ما بیشتر به چالش کشیده می شود.
دوم، روش زندگی مردم تباران تبدیل یافت و سطح بالاتری از فعالیت هوازی را دربرگرفت. شواهد فسیلی نشان می دهند که در مراحل ابتدایی ی تکامل انسان، اجداد ما احتمالا کپی های دوپای نسبتا بی تحرکی بودند که عمدتا از گیاهان تغذیه می کردند. اگرچه درحدود دو میلیون سال پیش، وقتی درون اثر تغییرات اقلیمی زیستگاه ها خشک تر شدند، حداقل گروهی از انسان های اجدادی ما روش جدیدی برای تمهید ی غذا پیدا کردند و آن شکار جانوران و جمع آوری غذاهای گیاهی بود. شکار و جمع آوری غذا به مدت تقریبا دو ملیون سال رویه غالب انسان ها در تامین غذا حیات تا اینکه تو حدود ده هزار سال پیش زراعت و گله داری خلق شد.
پژوهشگران نشان داده اند که به علت فواصل طولانی که این انسان ها باید تو جستجوی خوردنی و شکارگاه طی می کردند، فعالیت هوازی آن ها بیشتر از فعالیت هوازی کپی های دیگر وجود. این تنها هیکل آن ها نبود که برده فعالیت می شد، بلکه به شریک مغز آن ها نیز حاجت بود. وقتی شکارچی گردآورندگان از نگرش اولیه ی خود فاصله می گرفتند، باید هوا دوروبر خویشتن را بررسی می کردند تا تامین شوند که کجا هستند. این سنخ جهت یابی مکانی بوسیله هیپوکامپ اعتماد است؛ همان منطقه از مغز که بازی فایده مثبتی روی آن دارد و همگام با پیری تحلیل می رود. علاوه بر این، آن ها باید با استعمال از مفروضات حسی حاصل از سیستم های بینایی و شنیداری خود، فضا را بخاطر یافتن نشانه های غذا رسیدگی می کردند. آن ها باید می دانستند که قبلا کجا بودند و نیز چه زمانی برخی از غذاهای خاص در دسترس است.
مغز از اطلاعات حاصل از حافظه ی کوتاه مدت و بلندمدت استفاده می درنگ و به فرد این امکان را می دهد که غرض گیری کرده و مسیرهای خود را پروگرام ریزی کند؛ وظایف شناختی که به وسیله ی مناطقی از مغز نظیر هیپوکامپ و قشر پیش پیشانی پناه می شود.مقاله های مرتبط:ورزش چگونه بر مغز انسان تاثیر می گذاردورزش بوسیله دستیار یک هورمون با آلزایمر و زوال عقل مبارزه می کندفعالیت جسمی مغز مبتلایان به آلزایمر را پاکسازی می کند
شکارچی گردآورندگان نیز اغلب بوسیله رخساره گروهی بوسیله جمع آوری طعام مشغول می شدند. در این رخساره آن ها احتمالا درحالی که مغزشان در تلاش برای حفظ اعتدال آن ها بود و آن ها را ازنظر مکانی در محیط خویشتن حفظ می کرد، مکالماتی همچنین با هم داشتند. کامل این اعمال چندوظیفه ای تا حدی به وسیله ی قشر پیش پیشانی کنترل می شود که این جزء از مغز نیز همگام با پیری تحلیل می جوی.
اگرچه هر جانور چراکننده ای باید انگیزه یابی یواش و بداند که کجا می تواند غذا را پیدا کند، شکارچی گردآورندگان باید این عملکردها را بوسیله سرعت و در جریان مسیرهای طولانی انجام می دادند. داخل سرعت زیاد، عملکرد چندوظیفه ای دشوارتر می شود و به پردازش سریع تر اطلاعات نیاز است.
از دیدگاه تکاملی، برای حداکثر شدن موفقیت تو یافتن غذا، قانون دان است که مغز آماده ی پاسخگویی بوسیله انواع متنوع چالش ها در جریان و پس از جمع آوری خوردنی باشد اما منابع فیزیولوژیکی تک احتیاج بخاطر خلق و حفظ چنین مغزی (شامل منابعی که از تولد و بقای نورون های جدیدی امن می کند)، کارمایه پیاده شدن است. بنابراین، اگر بوسیله نعوظ منظم از این سیستم کاربرد نکنیم، احتمالا آن مزایا را از دست خواهیم داد. این دیدگاه تکاملی درمورد ورزش و مغز درون سال ۲۰۱۷ داخل مجله ی Trends in Neurosciences توضیح شده است.
در اجتماع ی امروزی ما دیگر نیازی نداریم که برای یافتن خوردنی به منظور بقای خود به فعالیت های بدنی هوازی بپردازیم. شاید تجرید مغز و ویرانی شناختی همراه با آن که معمولا داخل هنگام پیری رخ می دهد، تاحدی مربوط به سنت کم تحرکی ما باشد. البته ورزش کردن به سادگی ممکن است از تجرید عدد ممانعت نکند. درواقع، مقیاس پژوهشگران نشان می دهد حتی افرادی که فعالیت های هوازی زیادی ایفا می دهند، شاید نیاز باشد درمورد روال های ورزشی خود تجدیدنظر کنند. شاید جنس بازی ما به طرز ای نباشد که از مزیت کامل مکانیسم های تکامل یافته ی مرتبط با حفظ عملکرد مغز برخوردار شویم.
فعالیت های بدنی همراه با عملکرد شناختی ممکن است با بهره برداری از مسیرهای فیزیولوژیکی بین بدن و عدد که حین عملکرد چندوظیفگی برای یافتن غذا در اجداد صیاد گردآورنده ی ما بوسیله وجود آمده است، جهت افزودن انعطاف پذیری خشمناک شود
درمورد طرز هایی که بسیاری از ما بوسیله بازی هوازی می پردازیم، پندار کنید. تو بیشتر موارد، ما به تالار های ورزشی می رویم و از مایه های ثابت ورزشی استعمال می کنیم؛ فعالیت هایی که چالش های شناختی خاصی را بوسیله همراه ندارند. از این گذشته، این وسیله ها دارای تنظیماتی هستند که طی استفاده از آن ها ما تا اینکه دستخوش چالش های مرتبط با حفظ اعتدال و تنظیم سرعت نمی شویم. چالش های مذکور مدل هایی از چالش های ذاتی همبسته با فعالیت در محیط های جابجا شده است.
اجداد ما داخل جهانی غیر قابل پیش بینی تکامل نمودار کردند. چه می شود اگر بتوانیم ضابطه های ورزشی خود را به طریقی تغییر دهیم که محتوی چالش های شناختی شود که شکارچی گردآورندگان با آن رو بوسیله رو می شدند؟ اگر بتوانیم اثرات ورزش را با گنجاندن فعالیتی که حاجت به عملکرد شناختی دارد، استقامت کنیم، شاید بتوانیم اثربخشی رژیم های ورزشی را که شعار آن ها تقویت شناخت تو دوران پیری است، افزایش دهیم و تا اینکه ممکن است بتوانیم باعث دگرگونی مسیر بیماری های تخریب کننده ی رگ قرین بلای ناگهانی آلزایمر شویم.
حرکت، همراه با تفکر
پژوهش های زیادی نشان می دهند ورزشی که تحریک کننده ی عملکرد شناختی باشد، نسبت به ورزشی که دربرگیرنده چنین تقاضای شناختی نیست، مزیت بیشتری برای مغز دارد. بخاطر مثال، پژوهشگران مرکز علاج های ترمیمی درسدن آلمان این ظن را با مقایسه ی رشد و ماندگاری نورون های جدید درون هیپوکامپ موش ها پس از بازی عزب یا پس از ورزش همراه با دسترسی به هوا غنی از وظایف شناختی، تک معاینه صبر دادند. آن ها یک اثر افزایشی را مشاهده کردند: ورزش به تنهایی برای هیپوکامپ خوب بود اما ترکیب فعالیت بدنی با اجرا وظایف شناختی تو محیطی تحریک کننده اثر بهتری داشت و منجر بوسیله تولید نورون های متاخر بیشتری می شد. به نظر می رسد کاربرد از مغز درون جریان و پس از ورزش موحب افزایش بقای نورون ها شود.
فدایی پژوهشگران درحال انجام این نوع استیناف ها روی انسان ها هستند و نتایج دلگرم کننده ای بوسیله مشت آورده اند. به نشانی مثال، پژوهشگران درحال تجسس ترکیب ورزش و چالش های شناختی تو افرادی هستند که درحال تجربه ی انحطاط شناختی قابل توجهی هستند. پژوهشگران کالج یونین در نیویورک ورزش همزمان با مداخلات شناختی را درون افراد دچار اختلال شناختی خفیف که وضعیتی مرتبط با اضافه کار بزرگ ابتلا به آلزایمر است، مورد آزمایش قرار داده اند.
مطمئنا قبل از اینکه خراج گیری های محکمی داشته باشیم، باید استیناف های بیشتری در چنین جوامعی انجام شود اما نتایج مولود شده تاکنون نشان می دهد افرادی که دچار قدری ویرانی شناختی شده اند، امکان پذیر است از ورزش هنگام بازی کردن یک ورزش ویدئویی که حافظه را بوسیله کار می گیرد، سود ببرند. پژوهشگران در مطالعات انجام شده روی افراد بزرگ سال سالم، نیز نشان داده اند که ایفا همزمان ورزش و یک بازی ویدئویی چالش برانگیز از نظر شناختی، نسبت به ورزش عزب موجب افزایش بیشتری درون BDNF می شود. این یافته ها این ایده را بیشتر تحکیم می کنند که BDNF در ابداع مزایای مرتبط با ورزش در مغز نقش مهمی دارد.
پژوهشگران در پژوهشی دیگر ورزش را نقشه کشی کرده اند که بوسیله طور اختصاص جنبه های شناختی را که همراه پیری رو بوسیله فنا می جوی و نیز جنبه هایی را که خلال جستجو بخاطر غذا مهم بوده اند، به چالش بکشاند. درون این بازی، بازیکنان درحالی که به حرکت دورانی سواری مشغول بودند، باید موقعیت یابی همچنین انجام می دادند و تو همین ثانیه وظایف حافظه و توجه را که بوسیله آن ها واگذار شده بود، کامل می کردند. پژوهشگران دیگری همچنین برای ارزیابی پتانسیل این رویکرد برای تقویت عملکرد شناختی درون افراد معمر ی سالم، درحال مطالعه ی گروهی از ورزشکاران هستند که لحظه ورزش به عمل یک بازی ویدئویی نیز مشغولند. آن ها عملکرد این قسمت قسمت کردن را با گروهی از ورزشکاران که بدون ورزش مشغول بازی هستند، مقایسه می کنند. تو این تجسس گروهی از افراد نیز به نشانی گروه کنترل فقط به تماشای ویدئوهایی از صنع مشغولند. نتایجی که تاکنون حاصل شده است، امیدوارکننده بوده است. بسیاری از پژوهشگران نیز درحال آزمایش ترکیب هایی از بازی و وظایف شناختی هستند. درآینده ی نزدیک، ما احتمالا ایده ی بهتری داخل این مورد خواهیم داشت که چگونه می توان بازی و عملکرد شناختی را به بهترین گونه با حزن ترکیب کرد تا موجب محکمی عملکرد شناختی بی آرامی در افراد تندرست و تیمار در افراد بیماری که دستخوش خرابی شناختی هستند، شد.استعمال ی همزمان از عدد و بدن خلال ورزش بوسیله عملکرد بهتر ذهن کمک می بطی ء
علاوه کنار مداخلات ویژه طراحی شده شبیه مواردی که در این جا شرح داده شده است، شاید مشارکت در بازی هایی که حاجت بوسیله اختلاط هایی از وظایف شناختی و هوازی دارد، روشی برای فعال کردن این مزایا باشد. بخاطر مثال، نشان داده شده است که داخل دوندگان دانشگاهی که به طور گسترده در مسیرهای موجود تو فضاهای باز تمرین می کنند، درمقایسه با افراد بزرگسال جوانی که کم تحرک مرطوب هستند، ارتباطات بیشتری بین مناطق مغزی مرتبط با عملکردهای شناختی اجرایی خلق می شود. استیناف های آینده به ما دستیار خواهد کرد تا دریابیم که آیا مزایای مغزی مرتبط با بازی کردن داخل محیط پیچیده تر نسبت به ورزش درون هوا های ساده تر (قرین دویدن روی تردمیل) بیشتر است.
هنوز موضوعات یدکی وجود دارد که باید کشف شود. اگرچه هنوز متجاوز زود است که نسخه های خاصی برای ترکیب بازی و وظایف شناختی تجویز کنیم، می توانیم با اطمینان بگوییم که بازی نقش کلیدی در حفظ عملکرد مغز همگام با افزایش سن و پیری دارد. موافق توصیه های وزرات بهداشت و خدمات انسانی آمریکا، افراد باید حداقل به مدت ۱۵۰ دقیقه در هفته بازی های خشکی با شدت متوسط ایفا دهند یا حداقل ۷۵ دقیقه در هفته ورزش های هوازی شدید انجام دهند (یا ترکیب معادلی از هر دو). انجام این معادل از ورزش یا بیشتر بخاطر بدن سودمند است و ممکن است سلامت مغز را همچنین گشایش بخشد. کارآزمایی های بالینی اطلاعات بیشتری را درمورد اثربخشی بازی همراه با چالش شناختی داخل اختیار ما قرار خواهند داد؛ مثلا این که چه انواعی از فعالیت های ذهنی و بدنی بیش از همه معلول دارند و شدت و مدت زمان نیکوترین ی بازی برای تقویت یار چه اندازه است. پژوهشگران با توجه به شواهد فراهم معتقدند که با دنباله ی استیناف های باریک بین بتوانند مسیرهای فیزیولوژیکی وابستگی دهنده ی مغز و بدن را مورد کمال مطلوب قرار داده و از این ظرفیت سازشی تکامل یافته ی مغز بخاطر ایجاد انعطاف پذیری القاشده بوسیله مایه ی ورزش درون هنگام پیری استفاده کنند. بیشتر بخوانید:عدد احساس لمس شدن را فراتر از بدن حس می کندآلودگی و تغییرات اقلیمی موجب می شود کندذهن تر شویمفراموشی ممکن است به زمان روز وفاق داشته باشدبا ۹ تخیل غلط رایج درباره بازی آشنا شویدساخت نورون های مصنوعی با امکان تقلید از رفتار نورون های طبیعی
- ۹۸/۱۰/۰۷